Mamaş Türküleri

Böyle Söylenmeli Bizim Türkümüz

Türküler söz ile ezginin birleştiği insan yaratımıdır. Halkların ilk sanatsal ürünlerinden biri sayılır. İnsanın doğumu ile başlayan algılama sürecinin bir yansımasıdır. Duygu ve düşünceyi birleştiren içeriktedir. Böyle bir içerikle doğan türkü, hemen ardından oyunla bütünleşir. Yaşamının bütün dilimlerine yansıyan bir öge olur. Çalışmandan, ibadete; acıdan neşeye, mutluluğa uzanan insan yaşantısının bir aynasıdır. İnsanlığın evrim sürecinde türkülerin önemli bir yeri bulunur. Bilimadamları türkünün doğuşunu dilin yaratılışına değin indirirler. Yaşamın her evresinde türkü vardır. Duygu ve düşünce olduğunca toplumsal bellektir de. Yaşanan olaylar türkülerle bellekte kalır, kuşaktan kuşağa ulaşır.

İçerik

Gizli özlem ve duygular yumağıdır türküler. Bir yönü ile Türk sözlü anlatı geleneğidir. Her ezgisinde bir anının yansıması, her sözünde yaşantının izleri vardır. Bölgeye ve insana göre biçimlenir. Onun ruhunun yansıması olarak renk kazanır. Sözleri, ezgisi bir biçim ve derinlik kazanır.

Günümüzde Türküler

Günümüzde Türkü giderek yerini popüler kültür ögelerine bırakmaktadır. Türkünün toplumsal bellek işlevi, öykülere, filmlere, diziler kayarken, acı ve neşeyi yansıtmasını yeni müzik dalgaları üstlenmektedir. Türkü ibadet içinde ise kalıplaşmış olarak sürer. İnancın doğal yapısı yeni yaratımlara sınırlı ölçüde yer verir. Müziğin işle, çalışma ile ilişkisi toplulukların ortaklaşa çalışamasına dayanır. Makineleşme ile bireyselliğe dönüşen çalışmada iş türküleri bütün işlevini yitirir. Makine başında bir başına çalışan işçi, türkü yaratıcısı değil dinleyicisidir.

Mamaş Türküleri

Ülkemizde Türk boylarının yoğun olarak yaşadıkları bölgelerde kendilerine özgü türkü geleneği doğmuş gelişmiştir. Bunlar arasında ünlü bölgeler vardır. Malatya yöresinde Arguvan, Sivas yöresinde Çamşıhı türküleri ünlüdür. Bunlar arasında Kangal’a bağlı Mamaş köyü türküleri ayrı bir damar oluşturur. Aşıklık ve ozanlık geleneğini 1970’li yıllara değin yaşatan Mamaş, kentleşme ile yöresel özelliği yitirmiş, geleneği güncellemeye başlamıştır.

Böyle bir dünyada geçmişin yaşantısını yansıtan türküler dinlemek ister misiniz? Toprak damlarla kaplı Mamaş’tan sizlere eski günleri yaşatacak türkü örnekleri.

Oyun Türküleri

Oyun türküleri çoğunluk hızlı tempolu türkülerdir. Oyunun hareketine uygun söylenişte olurlar. Ezgileri coşkuludur.

Ez Narinim

Yörenin özgün oyunlarından "Ez Narinim" el ele tutuşarak oynanır. Gençler sıra ile dizilirler. Kızlı oğlanlı bir oyuncu topluluğu oluşur. Oyun türküsü söylenirken yavaş yavaş ilerlenir. Oyunun ağır­laması bir dizi türkü ile oynanır. Yeldirme bölümünde ise şu türkü söylenir:

                         Leylanı gülüm yar da         

                         Pınarları tekneli

                         Dibine gül ekmeli

                         Bir kötünün kahrını

                         Öleneçe çekmeli

                         Leylanı gülüm yar da         

                         Git gelirim işim var

                         Gergefte bir eşim var

                         Yirmiden bir eksik

                         On dokuz oynaşım var.

                        

"Leylanı gülüm yar da" dizesi yineleme, vurgu­lama olarak söylenir. Oyunun bu ikinci bölümünde oyunculara  devin­genlik verir.

İnce Düzüm

Bir halay türküsüdür. El ele tutuşulup daire oluşturularak oynanır. Oyuncu­lar iki öbek biçiminde karşılıklı türkü söyler. Bir öbek birinci dizeyi ikinci öbek ikinci dizeyi okur. Oyun tümüy­le yeldirmedir. Bir yandan türkü okunur, bir yandan da oy­nanır. Türkünün sözleri şöyledir:

                         İnce eleğim duvarda

                         Bir yar sevdim hovarda

                         Öyle bir yar sevdim ki

                         Su doldursun pınarda

                         Gel kapıdan geç oğlan

                         İnce çayır biç oğlan

                         Beni sana vermezler

                         Beni al da kaç oğlan

                         İnce elek elek mi olur?

                         Ak giyen melek mi olur?

                         İçeri gel sevdiğim

                         Kapıdan dilek mi olur?

Bu türkü 1950’li yıllarda ağabeyim Ali Rıza Bozkurt (1927-1983) aracılığı ile radyoevi belgeliğine kazandırılmıştır.

Güley Kız

El ele tutuşmuş, halka düzeni içinde oynanır. Oyunun başında oyuncular yarı bellerine dek eğilir, ince bir sesle şu tür­küyü söylerler:

                         Güley kız buralıdır

                         Kaşları turalıdır

                         Güley kızın elinden

                         Kırk yiğit yaralıdır.

Bu dörtlük bittikten sonra oyuncular doğrurlar, yine­leme dörtlüğünü söylerler. Dörtlüğün söylenişi sırasında ivedi sıçrayışlarla oyun sürer.Oyuncular iyiden iyiye coşmuştur.

                         Ah Güley, Güley, Güley

                         Elmanın dalı Güley,

                         Yiğidin yari Güley.

                        

Dörtlüğün bitiminde oyuncular yeniden yarı bele dek eğilirler. Yavaştan salınarak türkünün ikinci dörtlüğünü söylerler. Dörtlükler arasındaki yinelemede oyun hızlanır, hare­ketli zıplamalarla sürer. Öbür dörtlükler şöyledir:

                         Güley gel bize gidek

                         Dağa nergize gidek

                         Biz nergizi ne edek

                         Dolanıp eve gidek

                        

                         Ah Güley, Güley, Güley

                         Elmanın dalı Güley

                         Yiğidin yari Güley

                         Güley geldi kış idi

                         On parmak gümüş idi

                         Güley kızı seyretmeden

                         Şu ellerim üşüdü

                        

                         Ah Güley, Güley, Güley

                         Elmanın dalı Güley

                         Yiğidin yari Güley

Mamaşlıyım

Mamaş'ın en sevilen oyun türküsü, "Ağam da ben Mamaşlıyım" yi­nelemeleri ile süren Türkülü oyunudur. Oyunun oynanışı ve tür­künün söy­lenişi koladır. Türkü manilerden oluşan dörtlüklerdir.

                        Giderim Sivas üstü

                        Mendilim suya düştü

                        Eğildim mendil alam

                        O yar aklıma düştü

                        Ağam da ben Mamaşlıyım

                        Paşam da ben Mamaşlıyım

                        Kayalar gölgelendi

                        Güzeller suya indi

                        Her güzelden bir öpüş

                        Yine can tazelendi

                        Kayada keklik öter

                        Dibinde hurma biter

                        Nazlı yarin bağnda

                        El değmedik nar biter

                        Kayaların yılanı

                        Gel dolanı dolanı

                        Serdim kutnu döşeği

                        Yat beleni beleni

                        Dereler buzbağladı

                        Avcılar iz bağladı

                        Beni bir gelin vurdu

                        Yaramı kız bağladı

Esen Yel

“Mamaşlıyım” türküsü, oyunun ağırlama bölümüdür. İkinci evrede yeldir­me bölüm başlar:. Bu evrede Esen Yel türküsü söylenir.

                        Esen yel, esen yel

                        Estin del(i) ettin beni

                        Sırma tel ettin beni

                        Ezelden benim idin

                        Şimdi el ettin beni

                        Esen yel, esen yel

                        Gidenin üçü güzel

                        Ardında saçı güzel

                        Saçı başını yesin

                        Yolda yürüyşü güzel

                        Çıktım kerpiç duvara

                        El ettim eski yare

                        Eski şöyle dursun

                        Can kurban yeni yare

Özel Yaşamdan Kaynaklı Türküler

Doğrudan köyde yaşayan kişilerin söylediği türküler vardır. Bunlar özel yaşamalardaki gizlerin anlatıldığı ya da yansıdığı türkülerdir. Kimilerinde yaşanan olay, sorun açıkça anlatılır. Kimilerinde özlemler, tutkular sözcüklerin, simgelerin ardına gizlenir. Türküyü söyleyen, dinleyen olayı kendi belleğinde istediği gibi canlandırı. Bu türden türküler de yaygındır Mamaş’ta. Günlük, anlık yaratımlar gibiduyulur, söylenir. Bunlardan biri 1959 yılı kışında Mamaş’ta yayılan Hotoğ’un Türküsüdür.

Hotoğ’un Türküsü

Kapı dışına çıkılmayan tekdüze günler yaşanırdı kışları. İnsanları eğlendirecek hiçbir olanak bulunmazdı. Köyde radyo bir iki evde vardı ve çok az dinlenebillirdi. Gençler ayrı, kadınlar ayrı, yaşlılar ayrı odalarda toplnır söyleşi ve oyunlarla zaman geçirirdi. Kimileyin can sıkıntısından ilgi uyandırmak için yalanlar uydurulur, dedikodular yayılırdı. Sonra yalanı uyduranlar da kendi yalanına inanırdı.

Köyün dış dünyada bağlantısının koptuğu böylesi kış günlerinde birinde Hotoğ’un türküsü ortaya çıktı. Köyde biden bire sevilir söylenmeye başlar. Tümü iyi, güzeldir ama şaşılan bir yan vardı. Türkünün sahibi Hotoğ Lakaplı Vahap Kaçar bu türküyü nasıl söylemişti? Hotoğ köyün çobanıydı ve o güne değin herhangi bir türkü söylemmişti.

Buna şaşanlar köyde var olan aşıklık geleneğini ayrımında değillerdi. Vahap Kaçar sözleri de ezgisi de kendisinin olan bir türküyü o geleneğin içinde yaratmıştı. Türkü Mamaş yaşamının düşlerini, özlemlerini yansıtıyordu. Bir anda türkü, söyleşi akşamlarını tadı olur.

Üç kuş konmuş Ziyaret’in başına

Döne döne de el ediyor eşine

Ben de düştüm bir güzelin peşine

O da naz edermiş, ar bana

Ziyaratın başında üç kuş dolanır

Beyaz köynek giymiş köyde dolanır

Nazlı yarin davarı nerde sulanır

Bekleyim de görünsün yar bana

Devrendîn derede eğlendim durdum

Gül yarin elinden çubuğu aldım

Öksemiştim doya doya sarıldım

Seninki de düzen imiş yar bana

Çetintaşa’a vardım eglendim kaldım

Nazlı yarin haberini berciden aldım

Seher yeli ile selamım saldım

Almam diye nazlanmış yar bana

Baş Bağlama Türküsü

Gelinin geleceği akşam başı bağlanır. “Baş bağlama”da yal­nız kadınlar bulunur. Törelere göre kızın yakınlarının hedi­yeleri bu törende verilir. Kızın bacısına baldız yüzüğü, karde­şine kardeş yolu veril, gelinin gelinlik giysileri giydirilir.

İki kadın gelini getirir. Güzel türkü söyleyenler burada türkü söylerler, kadınlar ve gelinin yakınları ağlaşır. Ağıt bu törenin bir parçasıdır. Hele gelin ağlamazsa büyük ayıp sayılır.

Kız anam, kız bacım,

Kınan kutlu olsun

Atladı atladı gitti eşiği

Sofrada kaldı kaşığı

Bindirirler atın iyisine,

Çekerler yolun kıyısına

Çağırın şu kıyın vezir dayısına

Kız anam, kız bacım,

Kınan kutlu olsun

Sabah erken gelini ata bindirirler. Orda da düğüncüler türkü çağırır. Yine kız evi ve kızın yakınları ağlayacaktır. Bu arada halkı güldürmek için kimileri:

“Aldık kızınızı, it yalasın yüzünüzü!”

“Verdik karayı kurayı, aldık gözleri karayı!” türünden sözlerle kız evi yandaşlarını kızdırırlar.

Ama düğüncülerin çilesi henüz bitmemiştir. Kız giderken yoluna ip tutulur. Yolları kesilir. Bunları düğün Kâhyaları razı eder. Gerekli bahşişleri o dağıtır. Gelin atın üzerindedir. Böylece gelin kendi evine gelir. Bu kez de gelin attan inmez. Ona da bahşiş gerekir. Kaynata ile kayana bahşiş verir.

Ölüm Ağıdı

Eski Türk inanç ce geleneğinde olduğu gibi ölüler türkülerle kaldırılırdı Mamaş’ta. Bunun için genel ölüm ağıtları olduğu gibi kimileyin doğaçlama ağıtlar da söylenirdi. Yaygın ölüm ağıtlarından birnin sözleri şöyledir:

Yağmur yağar yerleri kurutur mu ola?

Emanet eylesem kara toprağa,

Kara toprak seni çürütür mü ola?

Sinek düşer, yaralarım kurt olur...

Kara toprak, sarar yüreğime dert olur...

Güneşe söyleyin erken doğmasın!

Bugün yolcum var benzi solmasın.

Allah bu ayrılığı kimselere vermesin!

Selviye benzettim dallar içinde.

Kumruya benzettim güller içinde.

Acep bizim gibi var mı ola, kullar içinde?

Kapısında kurbanları yüzülür,

Odasında meclisleri dizilir,

Babam, sen gidersen düzenlerin bozulur.

Güver bostanım güver!

Öksüzlük boynum eger,

Öksüzlüğü aramam,

Her gelen beni döver.

Güvereni ekin sandım.

Ekin değil soğan imiş

Dediler kardeşin düğün tutmuş

Düğün değil figân imiş.

Dakma Hüseyin’in Mamaş Ağıdı

Mamaş, o kışları binin, yazları iki binin üzerinde insanın yaşadığı köklü bir kültüre sahip köy, bakımsız kerpiç duvarlı evler gibi eriyip gidiyordu. Her ölü de bir ocak kapanıyor, bir ev siliniyordu. Dakma bu süreci bir türküye dönüştürdü:

Bizim köyün yamacına

Yağan karlar kalktı mola

Kevenlerin diplerinde

Göbelekler çıktı mola

Kaşlığa iner berciler

Koyun kuzu ne hoş meler

Hayal oldu eski günler

Yar yolumu bekler mola

Hüseyin’im kambur felek

Sana kabul olmaz dilek

Omuzunda kazma kürek

Bizim evi yıktı mola?

Zeynep’in Türküsü

Mamaş’ın ulusal düzetde en ünlü Türküsü Zeynep’in Türküsüdür. Türkü’nün öyküsü 1. Dünya savaşı yıllarına dayanır. Son yıllarda birkaç yerde değişik biçimleri yayınlanmştır. Öyküde adı geçen Zeynep, köyde daha sonraları Şimşek soyadını alan ailedendir. Daah sonra Arı soyadını alacak aileye Ali adlı bir gençle evlenmiş, ondan Balı adlı oğlu olmuştur. Zeynep 1910-1915 yılları arasında genç yaşlarda ölmüş olmalıdır.

Söğüdün yaprağı narindir narin

İçerim yanıyor dışarım serin

Zeynebi bu hafta ettiler gelin

Zeyneb’im Zeyneb’im allı Zeyneb’im

Beş köyün içinde şanlı Zeyneb’im

 

Kangal’dan aşağı Mamaş’ın köyü

Derindir kuyusu serindir suyu

Güzeller içinde Zeynep’in huyu

Zeynep’im Zeynep’im allı Zeynep’im

Üç köyün içinde şanlı Zeynep’im

Zeynep bu güzellik var mı soyuıda

Elvan elvan güller biter koynunda

Bayram ayında arife gününde

Zeyneb’im Zeyneb’im allı Zeyneb’im

Beş köyün içinde şanlı Zeyneb’im

İntizarım var ol yüce Allah’ta

Gönlüm Erzincan’da sevdam Mamaş’ta

Asker oldum vatan borcum Kangal’da

Zeyneb’im Zeyneb’im allı Zeyneb’im

Beş köyün içinde şanlı Zeyneb’im

Zeynep gelir arabaya yaslanır

Yağmur yağar top zülüfler ıslanır

Zeynebi görürsem gönlüm uslanır

Zeynep’im Zeynep’im allı Zeynep’im

Beş köyün içinde şanlı Zeynep’im

Zeynebe yaptırdım fiş dişi tarak

Tara zülüflerin gerdana bırak

Zeynebe gidemem yollar pek ırak

Zeyneb’im Zeyneb’im allı Zeyneb’im

Beş köyün içinde şanlı Zeyneb’im

Taş Dönmez Türküsü

Önemli iş türkülerinden biridir. Küçük el değirmenlerinde bulgur öğütülürken söylenir.

Taş dönmüyor, dönmüyor.

Ağam attan inmiyor.

Ağamın kirli karısı,

Taş dönmezi vermiyor.

Sinilim sinilim varıyor,

Ay kız, sini varıyor

Sinide neler geliyor?

Ağamın kirli karısı

Taş dönmezi vermiyor.

Giden oğlan beri bak

Aldın aklımı bırak

Aferim yar, aferim,

Beni eyledin çırak

Aktır yeleğin oğlan,

Nedir dileğin oğlan?

Üstüne yar seversem,

Ağrır yüreğim oğlan.

Ekin Türküsü

Ekinlerin bir elde ellik, bir elde orak elle biçildiği dönemlerde ekinin topluca türkü söylenerek biçilir. Değişik trküler söle tempo ile biçilmesine karşı belli ekin türküleri de vardır. İşin yapılmasını kolaylaştıran bu türkülerden biri şöyledir:

Biçemiyim şu Mamaş'ın ekinini

Seçemiyim kellesini kökünü

Başını yesin şu dünyanın geçimi

Güz gelsin de çekem gidem göçümü.

Göçümü konduram dağlar ardına

Dayanamam firkatına derdine

Koy bir zaman çevrineyim yurduna

Ördeği gitmiş de göller perişan.

Aşağıdan gelir allı makina

Çekin kır atımı gitsin ekine

Sevdiğim güzeli verin terkime

Kır at yorulur da gönül yorulmaz.

Bir işlik diktirdim yeleği çiçek

Yarim bir sigara sar, elinden içek

Biz bu sevdadan nasıl vaz geçek

Aşağıdan acı poyraz acılar

Yukarıdan çam dalları gıcırdar

Küleği kolunda gelen berciler

Benim yarim içinizde var m ola?

Ekin biçmek için gün ağarırken kalkılır, sabah serinliğinde iş görülmeye çalışılırdı. Öğle sıcağına kalındığında çalışma yavaşlar, nerdeyse durma noktasına gelirdi. Kalabalık aileler topluca ekin biçmeye giderler, türkü ve söyleşilerle işi neşelendirmeye çalışırlardı. Bir tarlanın biçilip derlenmesi günlerce sürerdi. Kalabalık ekincilerin türkü sesleri yükselirdi yamaçlardaki tarlalardan:

Arpalar biçilir hozan olursa,

Dökülür yaprağı gazel olursa,

Bir yiğidin yari güzel olursa,

Ufacık, tefecik naz ile gelir.

Omuzuna dökmüş bök örgüsü

Ana doğurmamış hak vergisi

Yeşil başlı beytullahın tanrısı

Ya ver muradımı, ya al canımı.

Değirmen başı çiçek

Orak getirin biçek

Ya ölüp kurtulak

Ya bu yardan vaz geçek.

Koyun sürülendi indi harmana

Nazlı yarim dam başında var m ola?

Kaldırsam yorganı girsem koynuna,

Acep bana "sefa geldin" der m ola?

Gülüm gonca gibi hakta bitersin

Deli gönül ne yanar da tütersin

Hiçbir zaman ben bu kahrı çekmezdim

Kömür gözlüm sen boynumu bükersin.

Mamaş’a Övgü Türküleri

Çevre köyler arasında kendine özgü yaşam düzeni, kültürü olan Mamaş, kölüleri için bir övünç kaynağıydı. Değişik zamanalrda köyü öven türküler yazılır söylenirdi. Bunardan birini 1950’li yıllarda Cemal Koçak söylemişti. Cemal Koçak aynı zamanda çok güzel bağlama çalardı. Altmışlı yıllarda Sivas Belediye bandosuna girdi. Ordan emekli olduktan sonra İzmir’e yerleşti ve orada öldü.

Yaz gelince yaylaları yeşerir

O zaman açar gülü Mamaş’ın

Koyun gider kuzuları meleşir

Soğukpınar yaylasıdır Mamaş’ın

Kimi saz çalar kimisi kemanı

Çok severler muhabbeti alemi

Olursa düğünler bayram zamanı

Kısmet olsa görsen halin Mamaş’ın

Yiyen bilir peynirini yağını

Sağan bilir ak memeli koyunu

İçen bilir soğuk mudur suyunu

Akar çeşmesinden balı Mamaş’ın

Aslımı sorarsan ben de Mamaşlı

Sarı teller ile salam selamı

Tanıyan olmaz mı aşık Cemal’i

Hayallerde gezer ünü Mamaş’ın

Aşık Feryadi’den Aşık Suzani’ye Aşıklık Geleneği

Mamaş’ta aşıklık geleneğini kuran Feryadi mahlası ile deyişler yazan Deli Derviş adı verilen Aşık Yusuf olmuştu. Onun yine gam yükünün kervanı geldi” türküsü yıllarca söylendi söylemeyi sürdürecek. Ondan sonra gelen en önemli ozan İsyani mahlası ile deyişler söyleyen Aşık Hasöğ (Hasan) olur. Suzani, Aşık Hasöğ’den ders alır. Gerçek adı Abdülvahap Bozkurt olan Suzani’nin yaşamı başlı başına bir roman olacak türden bir öyküdür. Onun türkü olarak söylenen deyişlerinden birkaçı yaşamında derin izler bırakan olayları yansıtır.

Bunlardan biri kendisinden çok genç eşi Rabia’ya yazdığı bir güzellemedir.

Bugün yarin edası var

Zülüflerin pervaz eyler

Gâh olur ki hışma gelir

Gâh katlime ferman eyler.

Sevdiğim bana yar olmaz

Yoksa bana layık görmez

Gâh darılır buse vermez

Bazı kere ihsan eyler.

Gitmez şu sinemin dağı

Şevki verir gerdan ağı

Gâh gül açar bahar çağı

Gâhi çeşmim giryan eyler

Al yanakta gonca güller

Bâde sunar beyaz eller

Hilâl kaşlar tatlı diller

Gah derdime derman eyler.

Suzânî söyler sözünü

Çok çektim yarin nazını

Gah olur ki burur yüzünü

Bazı kere harman eyler.

Kanlı zalim bir kez bana

Er demedin, er demedin

Sevip eller gibi beni

Yar demedin, yar demedin.

Bir canım kurban eyledim

Ben sana nittim, neyledim?

Firgatınla ah eyledim

Zar demedin, zar demedin

Ak gerdanda beyaz güller

Bülbül gibi tatlı diller

Senin olsun ince beller

Sar demedin, sar demedin

Dünya malı yok aynımda

Hiç bir nesne hayâlimde

Turunç memeler koynumda

Nar demedin, nar demedin.

Yaktı beni çınar boyu

Kimseye benzemez huyu

Nesli Suzânî'nin soyu

Sar demedin, sar demedin.

Suzani’nin son deyişlerinden biri ölümünün yaklaştığı hastalık günlerindendir. Felekten yakınan türküsü köyde çok söylenen türkülerdendir.

Olura, olmaza minnet etmezdim

Alemde her şeye kul ettin felek

Evvel kıymetime baha yetmezken

Şimdi kıymetimi pul ettin felek.

Bu sineme açtın olunmaz yare

Sen beni düşürdü ah ile zare

Aradım kendime bulunmaz çare

Hastahaneleri yol ettin felek

Alışık tel takın çalın sazımı

Mevlam kara yazmış benim yazımı

Anadan gülmedik emlik kuzumu

Yaktın sinesini kül ettin felek.

Nazlı, nazlı büyüttüğüm Hacer'im

Gurbet eller oldu meskenim benim

Tahammül eyler mi gül yüzlü Peri'm ?

Beni bu dertlerle del ettin felek

Şu sinemi odlar ile doldurdun

Her zaman ağlattın, nerde güldürdün?

Benim Nergiz'imin benzin soldurdun

Elin dikenini gül ettin felek.

Bir kez yüzün görsem Abbas kardaşın

Ezelden belalı bu benim başım

Gelse muhabanım eşim yoldaşım

Gözümün yaşını sel ettin felek

Bilmem neden dayım gelmez yanıma?

Bu hasretlik kar eyledi canıma

Yandım ateşlere bak, Suzanı'ma

Emmizadeleri el ettin felek.