Fuat Bozkurt Kişisel Blog Sayfası: Halk Ozanı Figânî

Suzânî, Revânî, Yüzübenli, Efgânî ile dostluklar etmişti. Yaşı tümünden küçüktü. 1915 kışında Mamaş'ta doğmuştu. Yüzübenli mahlası ile deyişler yazan Abbas Yüzübenli'nin yeğeni olurdu. Sazı sözü onlardan öğrenmişti. Eski ve yeni yazıyı onlardan öğrenmişti. Yanık sesliydi. Yakışıklıydı.

Bütün yaşamı boyu bir türlü düzenli bir iş tutamadı. Köylülüğü bir türlü sevmedi. 1950'li yılların sonlarında Sivas Belediyesinde zabıta memuru olarak çalışmaya başladı. Ancak uzun süre sonra bu işte de tutunamadı. Yaratılıştan gösteriş düşkünüydü. Sazı ile sözü ile yine de çok sevilirdi. Alevi hoşgörüsü, bu yaratılış eksiklerini sürekli bağışlama eğilimindeydi.

Daha çok Suzânî ve Revânî'nin yanında yetişmişti. Zaten bu iki kardeş sürekli onun korumuşlardı. 50'li yıllarda Revânî ile birlikte Malatya'nın Fethiye köyüne dedeliğe gitmişlerdi. Figânî gençliğin verdiği parlıkla cemde bacılara biraz çapkınca bakınca, Revânî rahatsız olmuştu. Asa ile Figânî'nin koluna vurmuş:

“Abidin hele bir semaha kalk. Biraz semah yapsan kolun kırılmaz ya” diye ortamı değiştirmek istemişti. Aradan bir yarım saat geçmiş, Figânî hava almaya dışarı çıkmış, karda ayağı kayıp kolunu kırılmıştı. Bu olay yüzünden Malatya çevresinde adı "Kolu kırık dede" ye çıkmıştı.

Yaşamının son yıllarında çocuklarının yardımıyla Ankara İncirli'de bir ev sahibi olmuştu. Orda geleneksel Alevi düzenini sürdürüyordu. Kışın Ankara köylerinde dedelik yapıyordu. Adını kalıcı yapmanın özlemi içindeydi. Bir iki kez radyoya çıkmıştı. Bir de plak bastırmıştı. 1987 yılında Ankara'da öldü. Yanık sesi ile doldurduğu kasetlerde kendi deyişlerini de okumuştu. Ölüm töreninde kendi sesinde okuduğu deyişleri dinleyen Mamaşlılar ağlıyorlardı.

Nazlı yar gideli gözüm yoldadır